Του Δημήτρη Καπέλλα
Μετά το Μνημόνιο και τις επικυρωποιησεις του. Kαι το Μεσοπρόθεσμο είναι πλέον Νόμος του Κράτους, συντελώντας αποφασιστικά πλέον στην πλήρη διάλυση του κοινωνικού ιστού, την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και του εθνικού πλούτου. Ψηφίστηκε σχεδόν ομόφωνα. Ψηφίστηκε παρά την αντίθετη θέληση του συνόλου του Ελληνικού λάου – παρά την μεγάλη αντίσταση των πολιτών, που είχε πάρει μια Δυναμική Κινηματική μορφή στις πλατείες και στους δρόμους, (ένα στοιχείο ελπίδας, υγείας, συνεπούς αντίδρασης της κοινωνίας) παρά όλες τις αντιδράσεις, οι (εκπρόσωποι) του έθνους το ψήφισαν, πηγαίνοντας για άλλη μια φορά κόντρα στη λαϊκή θέληση και βούληση του λαού, υπηρετώντας πιστά Τρόικα και Δανειστές. Ευθύνη σίγουρα μεγάλη έχει η συνδικαλιστική ηγεσία που δυστυχώς αποδείχτηκε ανάξια και ανίκανη να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει τους εργαζόμενους μαζικά και ενωτικά σε αγώνες με νικηφόρο τρόπο ενάντια σε αυτή την άδικη πολιτική. Χωρίς βέβαια να παραγνωρίζουμε τη δική μας ατομική ευθύνη με την ανεκτικότητα και την σύγχυση ίσως σε ένα βαθμό και τον φόβο, που δείξαμε, (έντεχνα μας τον “σέρβιραν”, κάθε βράδυ τα δελτία των οκτώ), ασπαζόμενοι έως ένα βαθμό το “δόγμα του σοκ” που θεμελίωσε ως θεωρία η Καναδέζα ερευνήτρια Ναόμι Κλάιν.
Η Σημερινή Κυβέρνηση έκανε τις επιλογές της, επιλέγοντας το δρόμο της αργής, βασανιστικής, και σταδιακής εξαθλίωσης της κοινωνίας. Επέλεξε, να εφαρμόσει έναν ιδιότυπο δημοσιονομικό φασισμό, από μια Προοδευτική – αναπτυξιακή Δημοκρατία!
Επέλεξε να εφαρμόσει μια σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική φτώχειας, από μια Προοδευτική πολίτικη ανάπτυξης που να έχει ως κεντρικό στόχο τις ανάγκες του ανθρώπου, μέσα από μια ισόρροπη - δίκαιη ανάπτυξη, μια πολιτική προστασίας των αδυνάτων , μιας πολίτικης δίκαιης αναδιανομής.
Κ' αυτό συνέβη , διότι πήγε με τη χειρότερη δυνατή ομάδα και διαπραγματεύτηκε το μέλλον της χώρας με τα χέρια κατεβασμένα, ή…γιατί - που είναι ακόμη χειρότερο – είχαν σχεδιάσει και προαποφασίσει την πορεία της χώρας, επιλέγοντας αυτό που καμία δεξιά κυβέρνηση δεν τόλμησε ποτέ να κάνει πράξη, την παράδοση της χώρας στους δανειστές και ταυτόχρονα, εφαρμογή της πιο αντιδραστικής και αντιλαϊκής πολιτικής εξυπηρετώντας τα αποκλειστικά σχέδια της οικονομικής ολιγαρχίας..
Αποτέλεσμα αυτής της επιλογής ήταν να περάσουμε σε ένα ανθρωποφάγο Μνημόνιο, που από την μια εξυπηρετεί τα μεγάλα συμφέροντα, τις μονοπωλιακές δομές, και τα καρτέλ και από την άλλη τιμωρεί, τα μόνιμα υποζύγια, τους μισθωτούς και συνταξιούχους και τις αδύναμες κοινωνικά ομάδες πολιτών με βίαιη ανακατανομή πλούτου και εισοδημάτων σε βάρος των αδύνατων.
Με την εμμονή της η Κυβέρνηση, εδώ και ένα χρόνο, σε μια σκληρή, απάνθρωπη και ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική, βλέπουμε ότι όχι μόνο δεν έχει συμβάλει στην επίλυση των δημοσιονομικών προβλημάτων της χώρας, αλλά αντιθέτως, υπονομεύει καθημερινά θεμελιακές κοινωνικές αξίες, στερεί την ελπίδα και τα όνειρα των επόμενων γενεών, αδειάζοντας τη χώρα από νέους επιστήμονες, την ύφεση να καλπάζει, και την κοινωνία καταδικαζόμενη στην παρακμή με την διάλυση του κοινωνικού ιστού. Η κυβέρνηση δυστυχώς έχει (συρθεί;) σε μία πολιτική έξω και μακριά από τη φυσιογνωμία του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τις περικοπές; Τις ιδιωτικοποιήσεις; Τις καταργήσεις ουσιαστικά των ΣΣΕ; Τις καταργήσεις θεμελιακών εργασιακών δικαιωμάτων; Το ψήφισμα των Νόμων, με τους οποίους καταστρατηγείται, κάθε έννοια του κράτους-Δικαίου, πετώντας το μπαλάκι των "διαπραγματεύσεων" στα "συμβαλλόμενα μέρη", δηλαδή μεταξύ εργαζομένων και εργοδότη, ή στην "ωριμότητα και στην ενεργή συμμετοχή τους" που είναι ότι πιο συντηρητικό, άκρως οπισθοδρομικό και σκληρό θα μπορούσε να κάνει, όχι ένα Σοσιαλιστικό κόμμα, αλλά το χειρότερο “Θατσερικό” μόρφωμα!
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δυστυχώς σήμερα έχει, μεταλλαχθεί από κόμμα φορέας, αναγκών της κοινωνίας προς την κυβέρνηση, σε έναν μηχανισμό που “επεξηγεί” τις επιλογές της Τρόικας στην κοινωνία. Η αποκαθήλωση του κράτους -Πρόνοιας, το ξεπούλημα των ΔΕΚΟ , τα αλλεπάλληλα μνημόνια, αναιρούν μια πορεία του Έθνους μας, στην αυτονομία και την απεξάρτηση, ενώ προσβάλλουν άμεσα το πρώτο και ύψιστο αξίωμα, του ΠΑ.ΣΟ.Κ. την εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία που φαντάζει πλέον σαν “όνειρο θερινής νυκτός”.
Η σημερινή ηγεσία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που εξελέγη με σύνθημα «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» και με μια πλειοψηφία στο λαό του 44%, επέλεξε να κινηθεί αντίθετα στην ιστορία του κόμματος και αντίθετα στους αγώνες του λαού για λαϊκή κυριαρχία, εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική απελευθέρωση και δημοκρατική διαδικασία που οραματιζόταν ο αείμνηστος Ηγέτης της παράταξης. Γιατί όταν, ο Ανδρέας Παπανδρέου περιέγραφε με την φράση “η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες” ό,τι πολυτιμότερο, πολιτικά για μια περήφανη πορεία μιας χώρας και ενός λαού, ποτέ δεν θα φανταζόταν ότι αυτό θα μετατρεπόταν στο «η Ελλάδα ανήκει στους δανειστές της».
Οι σημερινές πολιτικές, δεν έχουν καμιά σχέση με ΠΑΣΟΚ, η έστω με ένα μετριοπαθές σοσιαλδημοκρατικό ευρωπαϊκό κόμμα, δυστυχώς αποδεικνύονται καταστροφικές και επικίνδυνες για το λαό και τη χώρα. Πραγματοποιούνται, χωρίς καμιά εκλογική, δημοκρατική και κομματική νομιμοποίηση. Πραγματοποιούνται με τη λαϊκή βάση του κόμματος σε πλήρη αντιδιαστολή με αυτές.
Παρακολουθούμε ένα ΠΑΣΟΚ που απέχει έτη φωτός από το περήφανο ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 80, όπου ο Ελληνικός λαός απέκτησε το δικαίωμα να χαράσσει ο ίδιος την πορεία του στο διεθνές στερέωμα, και μια Ελλάδα που ξέρει να διεκδικεί, και όχι απλά να συναινεί.
Παρακολουθούμε ένα ΠΑ.ΣΟ.Κ. που έχει καταληφθεί από κάθε λογής εγχώριους και ξένους πολιτικούς, κοινωνικούς εκπροσώπους του χρηματιστικού κεφαλαίου και του (νέο)φιλελευθερισμού, από επαγγελματίες τεχνοκράτες - προφεσόρους – μουσαφιραιους χωρίς ουδεμία ιδεολογική συγκρότηση (πόσο μάλλον «Σοσιαλιστική παιδεία») και ουδεμία σχέση να έχουν με αυτό που ονομάζουμε Πολιτική σκέψη και πράξη.
Παρακολουθούμε μια Κυβέρνηση που προκειμένου να νομοθετεί οριακά κάνει συνεχείς επικλήσεις περί μονόδρομων και ψευδοδιλλημάτων του τύπου: «Μνημόνιο ή χρεωκοπία», «Μεσοπρόθεσμο ή χρεωκοπία» και «σερβίρει» εντέχνως μια και μόνο ρήση… «Ήταν ιστορικό μας καθήκον να σώσουμε την Πατρίδα».
Μα.. στ΄ αλήθεια όταν εκστομίζουν αυτή τη φράση διερωτήθηκαν άραγε... τι είναι Πατρίδα; Διερωτήθηκαν άραγε τι επιλέγουν να υπηρετήσουν;
Πατρίδα τελικά, δεν είναι οι πολίτες αυτής της χώρας, που πληρώνουν το «μάρμαρο» για ένα έγκλημα που ποτέ δεν συμμετείχαν;
Δεν είναι οι εργαζόμενοι που στενάζουν σήμερα κάτω από τα αντιλαϊκά και δυσβάστακτα μέτρα;
Δεν είναι το ένα εκατομμύριο και πλέον άνεργοι που κάνουν ουρές στον ΟΑΕΔ για μια θέση στον ήλιο;
Δεν είναι οι νέοι που αν βρουν δουλειά, παραδίδονται σε ένα εργασιακό μεσαίωνα με μισούς μισθούς μισά δικαιώματα και εν τέλη μισή ζωή;
Δεν είναι οι χιλιάδες αγανακτισμένοι πολίτες που δέρνονται στις πλατείες η ψεκάζονται με θανατηφόρα χημικά από τους άνδρες των ΜΑΤ;
Ποιοι αποτελούν τελικά αυτήν την Πατρίδα; Και ποια Πατρίδα σώζουν;
Προφανώς, Πατρίδα για αυτούς είναι το εξοφλημένο και υπεύθυνο για την σημερινή κρίση χρηματοπιστωτικό σύστημα, οι τραπεζίτες, οι διεθνείς τοκογλύφοι και το ντόπιο κρατικοδίαιτο παρασιτικό κεφάλαιο, που όλα τα προηγούμενα χρονιά, απομυζούσε το κράτος.
Τεράστιες τώρα είναι οι ευθύνες για τους υποστηρικτές αυτών των πολιτικών, από απλά μέλη και στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που με την σιωπή τους, ουσιαστικά συναινούν σ αυτή την κοινωνική βιαιότητα, έως την κορυφή της κομματικής πυραμίδας, όπου εκεί πλέον οι ευθύνες είναι ιστορικά τεράστιες. Μα ένα είναι σίγουρο, η ιστορία θα είναι αμείλικτη σ αυτούς που επέλεξαν σ' αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι για το λαό και τη χώρα να τις υπηρετήσουν, και είναι σίγουρο, πως θα τους κατατάξει μαζί με αυτούς που επέλεξαν σε δύσκολους καιρούς για τον τόπο, να είναι σε αντίθετη όχθη από τον λαό, επιλέγοντας να υπηρετήσουν ξένα κέντρα αποφάσεων και όχι την Πατρίδα και τις ανάγκες του λαου της!!
Σε όσους λοιπόν πίστεψαν σε ένα προεκλογικό πρόγραμμα βάση αρχών και αξιών που ποτέ δεν εφαρμόστηκε, που πίστεψαν σε δημοκρατικές διαδικασίες που ποτέ δεν έγιναν πράξη, που πίστεψαν σε πολιτικές δίκαιης αναδιανομής και είδαν το μισθό τους να εξανεμίζεται, που πίστεψαν στην Δικαιοσύνη και είδαν ατιμωρησία αυτών που καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα, που πίστεψαν στην Ισότητα και είδαν τους υπευθύνους της σημερινής κρίσης στο απυρόβλητο …Δεν υπάρχουν πλέον “διλήμματα”.
Οφείλουμε να αντιπαλέψουμε τις Νεοφιλελεύθερες πολιτικές από όπου και αν προέρχονται, με όσες δυνάμεις η ψυχικά αποθέματα έχει ο καθένας, από οποιοδήποτε μετερίζι και αν βρίσκεται!
Γιατί .. δεν έχουμε πλέον το δικαίωμα της σιωπής!
Γιατί ..δεν έχουμε το δικαίωμα να παρακολουθούμε ένα συνεχιζόμενο «έγκλημα» ενάντια στο λαό, στη χώρα και στη Δημοκρατία.
Γιατί ..αν το όραμα για κάποιους έχει πεθάνει νωρίς… για μας έφτασε η πολιτική ώρα να γίνει πράξη!!
Γιατί ..υπάρχει άλλος δρόμος, μόνο για όσους τολμούν να συγκρούονται και να διεκδικούν.
Έχουμε χρέος να αντιδράσουμε, έχουμε χρέος να συγκρουστούμε, το οφείλουμε στην Ιστορία μας, το οφείλουμε στη συνείδηση μας, το οφείλουμε στην παρακαταθήκη που μας άφησε ο Ηγέτης της παράταξης Ανδρέας Παπανδρέου, για Εθνική ανεξαρτησία-Λαϊκή κυριαρχία – κοινωνική απελευθέρωση.
Και τέλος..
Γιατί ...Πιθανά ο πολιτικός χρόνος για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. σύντομα τελειώνει, εάν δεν έχει ήδη τελειώσει …
«Οι άνθρωποι που πάνε μπροστά σ’ αυτόν τον κόσμο είναι εκείνοι που σηκώνονται και ψάχνουν για τις συνθήκες που θέλουν και που, άμα δεν τις βρουν, τις δημιουργούν μόνοι τους». (Μπ. Σω) .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου